کاشی ها در اطراف ما هستند تا همه از آن لذت ببرند. از سرامیک کف خانه در کلیساها و مساجد، رستوران ها و مغازه ها، بیمارستان ها و خانه ها استفاده می شود. کاشی ها دیوارها و کف، سقف ها و سنگ فرش ها، مبلمان و اجاق ها را می پوشانند.
آنها اغلب با سایر اشکال سرامیک مانند سفال، فیانس و موزاییک ترکیب می شوند.
کاشی ها ساده ترین شکل هنر سرامیک هستند. اولین نمونه های شناخته شده مصری و مربوط به 4000 سال قبل از میلاد هستند.
در طول تاریخ، کاشی ها توسط آشوری ها، بابلی ها و امپراتوری اسلامی ساخته شده است.
کاشی‌های اولیه را می‌توان در تونس (حدود نهم)، کاشان ایران (حدود یازدهم)، و بسیاری از مساجد شرق میانه با خط‌های قرآنی با استفاده از کاشی‌های برجسته رنگارنگ (حدود دوازدهم به بعد) مشاهده کرد.
در قرن 13 و 14 کلیساهای اروپا با کاشی های تزئین شده سنگ فرش شده بودند. هلند مرکز مهم کاشی در قرن های 17 و 18 بود و در قرن 19 بریتانیا پیشگام کاشی های تولید انبوه بود.
قدیمی ترین کاشی ها در اروپای غربی (اواخر قرن دهم) در تعدادی از مکان ها در انگلستان (مانند یورک و وینچستر) یافت شد.
کاشی های لعاب دار یک آیتم ساختمانی گران قیمت بود که منجر به محدود شدن استفاده از آنها به مؤسسات کلیسایی ثروتمند شد.
از قرن شانزدهم به بعد، کاشی‌سازی موری به آرامی در شمال اسپانیا گسترش یافت.
برخی از دیدنی ترین سرامیک ها را می توان در کاخ الحمرا در گرانادا و در مسجد بزرگ در کوردوبا یافت. از قرن چهاردهم ساخت کاشی لعابدار قلع از هلند به انگلستان گسترش یافت.
در سال 1584 اولین سفالگران در شهر هلندی دلفت مستقر شدند. در بیش از پنجاه سال، این سفالگران شهرت عالی کسب کردند و شهر دلفت به عنوان محل سفال های آبی و سفید مشخص شد.
این صنعت برای مدتی شکوفا شد، اما با موفقیت، رقابت به وجود آمد.
